Münevver Teyze
sizin hatırlayacağınızı pek sanmıyorum. Otuz beş yıl kadar önceydi. Yeşilçam filmlerinin yaz akşamlarındaki lezzetini, günümüz gençlerinin hiçbir etkinlikten aldığını düşünmüyorum. Akşam hafif serinleyen havanın da biraz etkisi ile bedenlerimizde bir canlanma oluyor, kendimizi Salacak yokuşunu bazen otomobil ile bazen de yaya bir şekilde tırmanırken buluyorduk. Oğlum biz o zamanlar açık hava sinemasına giderdik, hatta mahallece, konu komşu toplanır, gündüzden sarmalarımızı böreklerimizi pişirir, piknik ile sinemayı birleştirerek ‘sinepiknik’ yapardık. Tahta iskemlenin bacakları birbirinden ayrılmasın diye bağlanmış tellerinin, filmin etkisine kapılan yaşlı kadıncağızların ayaklarını kangren yapacak şekilde iz çıkartması ne demektir, sizin nesil pek bilmez.
O dönemde Şoför Nebahat karakterli bir film meşhur olmuştu. Kadınların yüz akı idi Nebahat. Ekmeğini taştan çıkartıyor, kimseye minnet etmiyordu. O kadar zeki ve otoriterdi ki bizi koruyup kollamaya çalışan abi, amca, baba gibi erkeklerimiz, bu film ile rahat bir nefes aldı. Demek kadınlar da erkeklerin yaptığı işleri yaparlar ve kimse tarafından korunmaya gerek duymazlardı.
Gençken hayat daha güzeldir. Siyatik ağrılarının, varisin, romatizmanın varlığından bihaber yaşamak güzel değildir de nedir? Saçlarım, öyle boya falan değil, bakır kahvesi, aralarda turuncuya çalan ışıltılar, bildiğin manken yani anlayıverin işte.
Bir sinema akşamı sona ermiş biraz filmin etkisi biraz gençliğin etkisi ile aracımla salacak yokuşundan aşağı doğru aracımla birlikte yol alıyordum. Aniden önüme bir çocuk çıkıverdi. Çok korktum. Ne frene basabildim, ne dreksiyonu kırabildim. O korkunç kazayı böylece yaşamış oldum. Çok korktuğum için hemen oradan uzaklaştım. Bir daha o mahalleden hiç geçmedim. çocuk öldü mü yaşamaya devam mı etti gerçekten bilmiyorum. Ertesi gün sanayide aracımın kırılan farını tamir ettirdim. aracımı yıkattım ve tanımadığım bir galericiye aracımı sattım. Parasını ise yeşil çevre derneğine bağışladım.
06.26.2020
1001 kişi bu sırrı okudu